Τι συμβαίνει ακριβώς με τους βρικόλακες;
Οι βρικόλακες, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, είναι χθόνιες οντότητες, που βγαίνουν από τον τάφο τους για να πιούν το αίμα των ανθρώπων, αφού δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό!.. Στην εικόνα μας βλέπουμε μια συνηθισμένη παράσταση βρικόλακα με ένα σταυρό στο στήθος για να βλαστημάει το ιερό σύμβολο του Χριστιανισμού καθώς πίνει το αίμα των ανθρώπων, όπως αλιεύουμε την εικόνα και μέσα στο διαδίκτυο.
Τι συμβαίνει ακριβώς με τους βρικόλακες;
Τι πιστεύει ο λαός για τους βρικόλακες; Πρόκειται ή όχι για χθόνιες οντότητες; Τι λέει η παράδοση γι’ αυτούς, και πώς αντιμετωπίζει το θέμα η Εκκλησία μας; Διαβάστε τις αποκαλύψεις, που κάνουμε, μέσα στο βιβλίο μας: «Αγία Γραφή και Εξωγήϊνα Όντα: Η Αλήθεια και τα Παραμύθια», όπου το θέμα αυτό απομυθοποιείται από την ίδια την Επιστήμη!...
Ο βρικόλακας (ή βρυκόλακας), σύμφωνα με όσα γνωρίζουν οι Έλληνες, είναι πρώτα απ’ όλα πρόσωπο της λαογραφίας. Μια πρόληψη διαδεδομένη σε πολλούς λαούς, σύμφωνα με την οποία ορισμένα άτομα που έχουν πεθάνει, διατηρούν το πτώμα τους ανέπαφο ρουφώντας το αίμα ζωντανών υπάρξεων.
Από ετυμολογικής πλευράς, ο όρος βρικόλακας σημαίνει: 1) ο νεκρός που, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, βγαίνει τη νύχτα από τον τάφο του και τρέφεται με αίμα ζωντανών («ο Νοσφεράτου ήταν βρικόλακας»). 2) (μεταφορικά) ο άνθρωπος που δεν κοιμάται τη νύχτα ή τριγυρνάει άσκοπα («μένει σαν τον βρικόλακα όλη νύχτα ξάγρυπνος» κλπ.)
Από την άποψη της θρησκειολογίας, η πρόληψη αυτή ταξινομείται στη μεγάλη κατηγορία των συγκινησιακών εμπειριών, αναφορικά με τον θάνατο, ως προβληματικό φαινόμενο· ο νεκρός μπορεί να μην είναι πράγματι νεκρός και να εξακολουθεί να ζει ανάμεσα στους ζωντανούς, με τρόπο διαφορετικό όμως από αυτόν που ζουν οι ζωντανοί και προπάντων βλάπτοντάς τους.
Η πρόληψη αυτή αποδίδει στους βρικόλακες μία σειρά από δραστηριότητες που συνδέονται με τη μεταθανάτια ζωή τους.
Ο βρικόλακας, πάντα κατά την παράδοση, είναι περιορισμένος στον τάφο του (που πρέπει να βρίσκεται στη γενέθλια γη) από την αυγή έως τη δύση, αλλά τη νύχτα είναι τελείως ελεύθερος. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε έμψυχο ον (λύκο, νυχτερίδα κλπ.) ή σε κάτι άψυχο (ομίχλη ή χιονόνερο). Είναι προικισμένος με υπερβολική δύναμη. Τρέφεται με το ανθρώπινο αίμα και η μοίρα των θυμάτων του είναι να γίνουν βρικόλακες, όπως κι αυτός.
Σύμφωνα με μία παράδοση, πολύ διαδεδομένη και στα δικά μας τα χωριά, τα Καλαβρυτοχώρια, ο βρικόλακας μπορεί να εξουδετερωθεί μόνο αν τον διαπεράσει κανείς στον τάφο του με έναν ξύλινο πάσσαλο ή με ένα μεταλλικό όπλο, στη διάρκεια της ημέρας. Άλλοι πάλι καλούν ένα παπά και τον ξορκίζει μέσα στον τάφο του «βρικολακιασμένου», χύνοντας σε μια τρύπα που ανοίγουν καυτό νερό για να «ζεματιστεί» (= καεί) και ο παπάς να κάνει αγιασμό στον τάφο του κ.ά.
Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι οι ψυχές –κυρίως των δολοφονημένων– δεν κατέβαιναν στον Άδη, αλλά περιφέρονταν ως εκδικητές στη Γη, απειλώντας τους ενόχους. Ενδιαφέρον είναι ένα δημοσίευμα που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε:
«Στην αρχαίες Ελλάδα και τη Ρώμη υπήρχαν γιορτές σε καθορισμένη περίοδο του έτους, που είχαν ως κεντρικό θέμα τους την επιστροφή των νεκρών. Στη Ρώμη ήταν τα Lemuria και στην Ελλάδα, τα Ανθεστήρια. Κατά τη διάρκεια αυτών των εορτών που κρατούσαν γενικά τρεις ημέρες, τελούνταν θυσίες και οι ειδικές οικιακές τελετουργίες, όλες για το καλωσόρισμα των νεκρών. Δεδομένου ότι ο θάνατος δεν αλλάζει το χαρακτήρα που είχε κάποιος εν ζωή, οι πρόγονοί μας θεωρούσαν πως υπήρχαν αγαθοποιοί νεκροί, οι Manes και κακόβουλοι, οι Lemures, που επέστρεφαν μόνο για κακό. Οι γιορτασμοί κρατούσαν μόνο για τρεις ημέρες, εξαιτίας του κακού που θα μπορούσε να γίνει αν παρέμεναν περισσότερο οι Lemures. Κάθε οικογένεια προετοίμαζε ιδιαίτερη υποδοχή για τους προγόνους της, παρασκευάζοντας τροφή και πιοτό για να κατευναστεί η πείνα και η δίψα των φαντασμάτων. Για να προστατευτούν από τους Lemures, τοποθετούσαν ή σχεδίαζαν φυλακτήρια στις πόρτες και τα παράθυρα. Οι Αθηναίοι ιδιαίτερα έδεναν σχοινιά γύρω από τους ναούς τους για να αποτρέψουν το μίασμα των ιερών εγκαταστάσεων από τους νεκρούς. Πριν αναχωρήσουν οι νεκροί για τον κάτω κόσμο στο τέλος των εορτασμών, προσπαθούσαν να πάρουν μερικούς ζωντανούς μαζί τους. Συνεπώς, αν άκουγε κανείς το όνομά του μέσα στη νύχτα, δεν έπρεπε να απαντήσει. Οι Lemures ή οι Κήρες μπορούσαν να καλέσουν μόνο μια φορά. Αν όμως απαντούσε, τότε βρισκόταν νεκρός το επόμενο πρωί. Στο τέλος της περιόδου των τριήμερων εορτασμών, κάθε ρωμαϊκή ή ελληνική οικογένεια διοργάνωνε μια τελετή εξορκισμού, για να απελευθερώσει το σπίτι από τις ψυχές των νεκρών και να εξασφαλίσει ευλογία για το επόμενο έτος. Η κεφαλή του οίκου, αφού εξαγνιζόταν, εκτελούσε την τελετή ρίχνοντας σπόρους πίσω του. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι αυτού του είδους την τελετή συναντάμε σε μακρινούς λαούς, όπως είναι οι Κινέζοι ή οι Ιάπωνες…» (1)
Αλλά και στους νεότερους χρόνους (17ος-18ος αι. και ύστερα) η πρόληψη αυτή των αρχαίων είχε μεγάλη διάδοση με αρκετούς θρύλους και παραδόσεις, που μπορούν να γραφούν εκατοντάδες βιβλία!
Κι όπως είπαμε, την πίστη αυτή για τους βρικόλακες τη συναντούμε επίσης στους αρχαίους Αιγυπτίους, στους Ρωμαίους, αλλά και σε άλλους λαούς.
Πέραν αυτών, εκτός από το αίμα των αδικοχαμένων, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, βρικολάκιαζε επίσης και το πτώμα στο οποίο δεν είχαν ψάλει νεκρώσιμη ακολουθία ή το διασκέλιζε μία γάτα, ένα φίδι ή ένας εχθρός του, καθώς και πολλοί που έζησαν αμαρτωλή ζωή.
ΟΙ ΔΙΑΒΟΗΤΕΣ ΛΑΜΙΕΣ
Στην αρχαιότητα είχαμε τον μύθο της Λάμιας, της όμορφης βασίλισσας της Λιβύης που αγαπήθηκε από το Δία. Ένα παιδί γεννήθηκε από την ένωσή τους. Η ζηλότυπη Ήρα από το θυμό της έκλεψε το νήπιο. Θρηνώντας η Λάμια αποσύρθηκε σε μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα. Ο χρόνος πέρασε και η Λάμια, άσχημη πια, άρχισε να περιπλανιέται μέσα στη νύχτα, κλέβοντας και τρώγοντας τα νεογέννητα μωρά. Σιγά-σιγά οι προτιμήσεις της επεκτάθηκαν στην αποπλάνηση των νεαρών ανδρών, που τους σκότωνε είτε κάνοντάς τους έρωτα μέχρις ότου πέθαιναν, ή πίνοντας το αίμα τους. Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι παρόλο που μπορούσε να κρατήσει την όμορφη όψη της, πάντα επέστρεψε στην ασχήμια της. Σε μια από τις μορφές στην οποία μας είναι γνωστή, το χαμηλότερο μισό του σώματός της είναι ερπετοειδές και έχει φτερά. Τα σύγχρονα θηλυκά βαμπίρ υποτίθεται ότι έχουν κόκκινη τρίχα χλωμό δέρμα και τα πράσινα μάτια του φτερωτού δράκοντα. (2)
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ
Γλαφυρό και άκρως διαφωτιστικό είναι το παρακάτω δημοσίευμα, που βρήκαμε μέσα στο διαδίκτυο για τα βαμπίρ (vampires), που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε:
«Στην Ελλάδα η λέξη που πάντα χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για να περιγράψουν αυτό το "ον" ήταν βρικόλακας. Βέβαια ο βρικόλακας για τους Έλληνες συμβόλιζε ανέκαθεν κάτι το τρομαχτικό, ιδιαίτερα επικίνδυνο και εξωπραγματικό. Παρόλα αυτά οι Έλληνες θεωρούσαν τους βρικόλακες τρωτούς (πχ απ την φωτιά). Ουσιαστικά ο βρικόλακας ήταν κάτι ανάμεσα σε Zombie, Vampire και λυκάνθρωπο για τους Έλληνες, αφού πίστευαν πως ήταν κάποιος νεκρός που μπορούσε να βγει απ τον τάφο του (Εκτός Κυριακής, ημέρα ιερή για τους Χριστιανούς), και μπορούσαν να τον δουν οι λεγόμενοι "Αλαφροΐσκιωτοι" καθώς και αρκετοί απλοί άνθρωποι. Μπορούσε να αλλάξει μορφή ή και να μπει σε κάποιο άλλο σώμα πχ ζώου. Μιλάμε δηλαδή για ένα επικίνδυνο στοιχειό, ίσως το χειρότερο για τους Έλληνες. Όπως βλέπουμε το λεξιλόγιο και η τερμινολογία που έχουν αναπτύξει οι Έλληνες καθώς και όλες οι αναλύσεις και συζητήσεις τους από επιστημονικές μέχρι τις γιαγιάδες στα χωριά ξεπερνάει κάθε άλλης χώρας γύρω απ αυτό το "είδος", όπως επίσης το γεγονός ότι απ άκρη σε άκρη της Ελλάδας ο "Βρικόλακας" έχει τα ίδια χαρακτηριστικά (κάτι που δεν ισχύει αλλού) είναι επίσης αξιοπερίεργο κατά την γνώμη μου. Ένα επίσης αξιοπερίεργο είναι ότι οι Έλληνες είναι ίσως ο μόνος λαός που συνέχιζε να συζητάει για περιστατικά αυτού του τύπου Vampire, μέχρι και πριν κάποια χρόνια…» (3)
Σε άλλο άρθρο, ο σχολιαστής, για να ερμηνεύσει το μυθολογικό υπόστρωμα του βαμπιρισμού, γράφει:
«Οι βρυκόλακες, βουρδούλακες βαμπίρ -ή όπως αλλιώς προτιμάτε- είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού θρύλου. Ένα κομμάτι βέβαια που έχει το δικό του μυθολογικό υπόστρωμα πίσω από τις διακριτές εκφάνσεις της παγκόσμιας μυθολογίας. Για την Karen Thompson και τη μελέτη της για τη μυθολογία των βαμπίρ, οι βρυκόλακες αντιπροσωπεύουν ένα φάντασμα που έχει επιβληθεί μέσω του φόβου εδώ και αρκετούς αιώνες σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Παρά τις χωρικές και χρονικές αποστάσεις που χωρίζουν τους διάφορους πολιτισμούς, οι ιστορίες που αφορούν τα βαμπίρ είναι εκπληκτικά ομοιόμορφες. Οι περισσότερες από τις περιγραφές επιθέσεων βαμπίρ προέρχονται από την Ελλάδα, την Κίνα και τα σλαβικά έθνη. Και αν τα σλαβικά έθνη κινούνται σε μια κοινή λίγο-πολύ μυθολογική δεξαμενή με τον ελλαδικό χώρο, η Κίνα τόσο πολιτισμικά όσο και χωρικά απέχει μακράν της βαλκανικής χερσονήσου και της βορειοδυτικής Ασίας.» (4)
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθηκη) δεν αναφέρονται καν στον όρο «βρικόλακας» ή «βρυκόλακας» και κατά συνέπεια δεν υιοθετεί παρόμοιες αντιλήψεις ή δοξασίες, όπως ασφαλώς και η Εκκλησία μας.
Η μυθοπλασία, όμως, πολλών αρχαίων και νεωτέρων συγγραφέων, οδήγησε σε κάποιους μύθους, τους οποίους όμως πρέπει να παρακολουθούμε για να έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε τις αντιλήψεις των ανθρώπων που ασχολούνται με την Βίβλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μύθος της Λίλιθ, «πρώτης συζύγου του Αδάμ στη Βίβλο». Θα διαβάσουμε το δημοσίευμα και θα το σχολιάσουμε:
«Η Λίλιθ δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με τον Αδάμ, από τον ίδιο πηλό, και επομένως ήταν ίση του σε όλα τα πράγματα. Αρνήθηκε την υποακοή στον Αδάμ, έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά του. Οι άγγελοι βρήκαν την κρυψώνα της και της είπαν ότι η τιμωρία της για την απομάκρυνσή της από τον Αδάμ ήταν πως θα πέθαιναν όλα τα παιδιά της. Βαθιά παραδομένη στη θλίψη, η Λίλιθ συλλογίστηκε την αυτοκτονία. Συγκινημένοι οι άγγελοι της έδωσαν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στη ζωή των νεογνών, για την πρώτη εβδομάδα από γέννησή τους. Σε πιο πρόσφατους χρόνους συναντάμε ξόρκια που αναφέρουν τη Λίλιθ με το όνομά της, για να την κρατήσουν μακριά από τα παιδιά. Ιδιαίτερη προσοχή λαμβάνεται έτσι ώστε να αποδοθεί το μωρό στη φύλαξη των αγγέλων, έτσι ώστε να προστατευθεί από τη ζηλοτυπία και της θλίψη της Λίλιθ για τα χαμένα παιδιά της. Η Λίλιθ έγινε αργότερα η σύζυγος η υποτιθέμενη σύζυγος του Σατάν, ο οποίος περιγράφεται επίσης συχνά ως φίδι. Τα παιδιά της ένωσής τους έζησαν και έγιναν γνωστά ως δαίμονες. Να σημειώσουμε εδώ πως και η Λίλιθ επίσης παραπλανούσε τους νεαρούς άνδρες και τους σκότωνε. Τόσο η Λάμια όσο και η Λίλιθ έχουν μια ισχυρή σχέση με το φίδι. Σε μια από τις μεταφράσεις της Βίβλου, συγκεκριμένα τη Vulgata, η μετάφραση του ονόματος Λίλιθ είναι Λάμια. Η λέξη Λίλιθ σημαίνει επίσης κουκουβάγια που βγάζει οξύ και διαπεραστικό ήχο και φάσμα ή φάντασμα. Η Λάμια και η Λίλιθ αποπλανούσαν και οι δύο τα αρσενικά θύματά τους και και τα οδηγούσαν στο θάνατο. Η Ιστάρ, η μεσοποταμιακή θεά της γονιμότητας, σκότωσε τους εραστές της με τον ίδιο τρόπο, αλλά δε δαιμονοποίθηκε όπως οι προκάτοχοί της, γεγονός που υποδεικνύει θρησκευτικές συγκρούσεις σε πανάρχαιες εποχές για την επικράτηση του αρσενικού στοιχείου στη λατρεία και τη σταδιακή αντικατάσταση της θεάς με τις δαιμονοποιημένες όψεις της. Στην ίδια μακρινή αρχαιότητα η Λάμια και ο Λάμος ήταν παιδιά του Ποσειδώνα που λατρεύτηκαν ως θεοί. Η λατρεία τους έσβησε και υποβιβάστηκαν στη θέση δαιμόνων, όταν ήρθε ο Δίας στην εξουσία.» (5)
Ένας από τους τρεις τόμους του έργου μας «Οι Έλληνες της Βίβλου: Οι Μεγάλες Αλήθειες», όπου υπάρχουν όλα τα ελληνικά και εξελληνισμένα εβραϊκά ονόματα της Αγίας Γραφής.
Με όλο το σεβασμό στον συντάκτη του παραπάνω άρθρου, θα πρέπει να πούμε, ότι το όνομα Λίλιθ, είναι άγνωστο στους Εβδομήκοντα (Ο΄), που έκαναν την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης και δεν είχαν κανένα λόγο να το αποκρύψουν. Εδώ εξελλήνισαν τόσα και τόσα εβραϊκά ονόματα, όπως ο Ιώσηπος στα συγγράμματά του. Ακόμη και τον Αβραάμ τον έκανε Αβράμη, τον Δαβίδ Δαβίδη, τον Ιωακείμ Ιωακειμίδη, και τόσα άλλα (πάνω από 2.000 ονόματα!), που γράφουμε μέσα στο τρίτομο έργο μας «Οι Έλληνες της Βίβλου». (6)
Αν, όμως, οι Εβδομήκοντα, για λόγους που δεν γνωρίζουμε, αποσιώπησαν το πραγματικό όνομα της Λίλιθ, που λεγόταν Λάμια, δεν θα το γνώριζαν τόσοι και τόσοι άλλοι, ιδίως αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, που δεν μνημονεύουν καν το όνομα αυτό της Λίλιθ και να μας αποκαλύψουν ποιο ήταν το πραγματικό της όνομα;
Όποιος μπει μέσα στο ηλεκτρονικό πρόγραμμα «Μουσαίος» θα επιβεβαιώσει τον γράφοντα.
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Είναι αλήθεια, ότι άνθρωποι που γεννιούνται με ευαισθησία στο φως, τρομερή αλλεργία στο σκόρδο, με μυτερά νύχια και δόντια, υπάρχουν πραγματικά και πολλές φορές τους βλέπουμε να περπατάνε γύρω μας.
Σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, υπάρχει μία σπάνια ασθένεια που λέγεται «πορφυρία», στην οποία ο πάσχων έχει χλωμό άσπρο δέρμα, και κόκκινα μάτια.
Αυτό οφείλεται σε δυσλειτουργία του αίματος, η οποία προκαλεί τα παραπάνω συμπτώματα, καθώς και αλλεργία στο σκόρδο και φωτοευαισθησία. Είναι πιθανόν να επηρεάσει και πνευματικά τον πάσχοντα.
Μάλιστα, στην Τσεχία, λένε πως βρέθηκε και ένας μαζικός τάφος, με 13 πτώματα, τα οποία ήταν αποκεφαλισμένα και με έναν πάσαλο καρφωμένο στην καρδιά. Πιστεύεται ότι αυτοί οι δύστυχοι στον 13ο αιώνα, έπασχαν από αυτήν την ασθένεια.
«Τα δαγκώματα στο λαιμό επίσης δεν είναι μύθος – λέει ένα δημοσίευμα στο διαδίκτυο. Το πιο μακάβριο περιστατικό συνέβη στην Αγγλία 4 χρόνια πριν. Ένας 17χρονος ξέσκισε τον λαιμό μιας γειτόνισσας του, και ρούφηξε το αίμα της. Στην συνέχεια ξερίζωσε την καρδιά της και την έφαγε για να γίνει αθάνατος, όπως δήλωσε την συνέχεια στις αρχές» (7)
Η ασθένεια αυτή είναι κληρονομική και η πηγή της, πάντα κατά το δημοσίευμα, είναι η ηπατίτιδα ή η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, ενώ η ασθένεια αυτή παραμένει ανίατη ακόμα και στις μέρες μας.
Ας διαβάσουμε, όμως, μία είδηση, μέσα από την ηλεκτρονική εφημερίδα «Ζούγκλα» του κ Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ώστε να απομυθοποιήσουμε το θέμα των βρικολάκων και να το δούμε σε επιστημονική βάση. Τίτλος του δημοσιεύματος: «Μυστήριο με το κορίτσι που ματώνει»!
«Χωρίς να κοπεί ή να χτυπήσει, ματώνει από τα μάτια, τη μύτη, τα μαλλιά, το λαιμό, ακόμα και από τις πατούσες. Η 13χρονη Τουίνκλ Ντουιβέντι από την Ινδία, πάσχει από μία σπάνια ασθένεια, που έχει κάνει τους γιατρούς να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.
Το κορίτσι που ματώνει!.. Η είδηση που έκανε τον γύρω του κόσμου και την οποία δημοσίευσε η ηλεκτρονική εφημερίδα «Ζούγκλα» του κ Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Στα παλιότερα όποιος έβλεπε αυτό το δύστυχο κορίτσι θα νόμιζε πως ήταν … βρικόλακας!
Η έφηβη έχει υποβληθεί μέχρι τώρα σε δεκάδες μεταγγίσεις, αφού ματώνει από 5 έως 20 φορές την ημέρα, ενώ πολλές φορές αιμοραγεί και την ώρα που κοιμάται. Η οικογένειά της, έχει απευθυνθεί σε δεκάδες ειδικούς, ακόμα και σε «μάγους», για να βρουν απάντηση στα «γιατί» που τη βασανίζουν.
«Θέλω απελπισμένα να βοηθήσω την κόρη μου», λέει η μητέρα της μικρής Τουίνκλ. «Δεν είμαστε προληπτικοί, αλλά είμαστε πια στο έλεος του Θεού. Πήγαμε σε ναούς, τεμένη, εκκλησίες, «αγίους», αλλά τίποτα δεν τη γιάτρεψε».
Οι γιατροί της Ινδίας, πιστεύουν ότι η κατάσταση της 13χρονης είναι μια σπάνια ανωμαλία των αιμοπεταλίων για την οποία δεν έχουν βρει ακόμα θεραπεία. Σε αυτήν την περίπτωση το αίμα είναι ιδιαίτερα αραιό και έχει χρώμα ροζ.
Τα πόδια του άτυχου κοριτσιού, που είναι ματωμένα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, στα χωριά μας, όπως στο Βεσίνι Καλαβρύτων, οι γέροντες που μιλούσαν για βρικόλακες, τους περιέγραφαν συνεχώς « ματωμένους πατόκορφα» (= από πάνω μέχρι κάτω)!..
Η οικογένεια τώρα, στηρίζει όλες τις ελπίδες της, σε ένα Βρετανό θεραπευτή, που πιστεύει ότι μπορεί να σώσει την Ινδή έφηβη.
Και σαν να μην έφτανε το προσωπικό της μαρτύριο, οι συγχωριανοί της, πιστεύουν ότι είναι καταραμένη και καθημερινά μαζεύονται έξω από το σπίτι και της φωνάζουν να φύγει. Παράλληλα, έδιωξαν την Τουίνκλ από το σχολείο της, ενώ δεν τη δέχονται σε κανένα άλλο της περιοχής»!..(8)
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ο όρος «βρικόλακας» πέρασε βαθιά μέσα στα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι υπάρχουν επίθετα, αλλά και τοποθεσίες με το όνομα αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα:
– Βρυκόλακας (18ος αι.). Αρματολός της Ρούμελης που έχει εμπνεύσει πολλά δημοτικά τραγούδια. Ένα από αυτά μας πληροφορεί ότι ο Βρυκόλακας ήταν σύγχρονος του Χρήστου Μηλιώνη και του Βλαχαρμάτα, σε ένα άλλο όμως παρουσιάζεται ως σύγχρονος του Θύμιου Μπαλάσκα. Σύμφωνα με το τραγούδι αυτό μόνο 13 κλέφτες προσκύνησαν τον Αλή πασά μεταξύ των οποίων ήταν και ο Βρυκόλακας. Πάντοτε κατά το τραγούδι ο Βρυκόλακας, που ξαναβγήκε στα βουνά ως κλέφτης, σκοτώθηκε σε ενέδρα στη θέση Σκουλιανά, έπειτα από προδοσία
– Βρυκολακονήσια. Συστάδα ακατοίκητων νησιών στη βορειοανατολική άκρη της Σκύρου.
– Βρυκόλακας ονομάζεται επίσης ένας ύφαλος, σε απόσταση 6,5 χλμ. από το ακρωτήριο Πουριά της Σκύρου. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν καλής ποιότητας σφουγγάρια.
Ο ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ
Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, που κάναμε με προσκεκλημένο τον γνωστό πανεπιστημιακό δάσκαλο κ Αχιλλέα Λαζάρου (9), βαλκανιολόγο, με θέμα τους βλάχους και τη βλάχικη γλώσσα (10), η συζήτησή μας περιεστράφη στον «Δράκουλα των Καρπαθίων», όπου ορισμένοι έλεγαν ότι ο γνωστός Κόμης Δράκουλας ήταν ελληνικής καταγωγής και ορισμένοι Ρουμάνοι έπλασαν τον μύθο αυτό για να πλήξουν την καταγωγή του Δράκουλα.
«ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, Ο ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ»: Μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του 1959, Αγγλικής παραγωγής. Ανήκει στη βρετανική σχολή τρόμου, που εδραιώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 60.
Μύθοι για τον «Δράκουλα των Καρπαθίων» έχουν γραφτεί πολλοί. Μέσα στο διαδίκτυο, μάλιστα, διαβάζουμε και το εξής:
«Μια οικογένεια από τη Ρουμανία είχε πει πως ένας αποθανών συγγενής τους ήταν βρικόλακας και έτσι αποφάσισαν να ξεθάψουνν το πτώμα του και να του κάρφωσαν έναν ξύλινο πάσαλο στην καρδιά.
Ο Gheorge Marinescu οδήγησε τα μέλη της οικογένειας του στο νεκροταφείο όπου βρίσκονταν ο γαμπρός του θαμμένος εδώ και ένα χρόνο με σκοπό να τον ξεθάψουν και να σκοτώσουν το βρικόλακα που έκρυβε μέσα του!!!
Ο κύριος Marinescu λέει πως η σύζυγος του, ο γιος του και η νύφη του ήταν όλοι άρρωστοι επειδή ο εκλιπών τους είχε ρουφήξει το αίμα λίγο πριν πεθάνει!!!
"Αποφάσισα να τον ξεθάψω και να κάνω αυτό που πρέπει. Βγάλαμε την καρδιά και την καρφώσαμε με ένα πάσαλο. Κατόπιν την κάψαμε και βάλαμε την στάχτη μέσα σε νερό. Οι άνθρωποι μου που είχαν αρρωστήσει την ήπιαν," δήλωσε με πειστικότητα ο κύριος Gheorge Marinescu.
Η αστυνομία της Ρουμανίας ερευνά τα στοιχεία για την εκταφή του πτώματος και ανάλογα με τα ευρήματα θα απαγγείλει κατηγορίες σε όλη την οικογένεια για βεβήλωση τάφου.» (11)
Δράκουλας, ωστόσο, είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του Ιρλανδού συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, βασισμένο στο θρύλο του Κόμη Δράκουλα. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1897. Ανήκει στην παράδοση της γοτθικής λογοτεχνίας και αποτελεί επιστολικό μυθιστόρημα, η δράση του οποίου εκτυλίσσεται μέσα από επιστολές ή ημερολογιακές καταγραφές των χαρακτήρων του. Ο Στόκερ, για να γράψει τον «Δράκουλα», μελέτησε κι εμπνεύστηκε από άλλες δουλειές με βρικόλακες, όπως Το Βαμπίρ του δόκτορα Τζον Πολιντόρι, από την Καρμίλα του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και από τις Δεισιδαιμονίες Τρανσυλβανίας της Έμιλυ Γκέραρντ.
Κι επειδή μιλήσαμε για «Δράκουλα των Καρπαθίων», συνειρμικά ο νους μας ανατρέχει στην Τέχνη, όπου το θέμα του Κόμη Δράκουλα έχει αντικείμενο κινηματογραφικών ταινιών με πρωταγωνιστές σαν τον Κρίστοφερ Λι και άλλους.
Τη φιγούρα του Κρίστοφερ Λι, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με ταινίες τρόμου, αρχής γενομένης το 1956 με την “Κατάρα του Φρανκενστάιν”. Η ταινία είναι βασισμένη στο γνωστό μυθιστόρημα του Μπραντ Στόουκερ. Σύμφωνα με το μύθο του Στόουκερ ο νεαρός μεσίτης Τζόναθαν Χάρκερ ταξιδεύει για μια υπόθεση στην Τρανσυλβανία και εκεί αιχμαλωτίζεται στον πύργο του κόμη Δράκουλα. Μετά από αυτό ο κόμης φεύγει για το Λονδίνο προκειμένου να βρει τη μνηστή του Χάρκερ.
“Δράκουλας, ο Βρικόλακας των Καρπαθίων”, που γύρισε το 1958 ο Τέρενς Φίσερ.
Η ταινία του Τέρενς Φίσερ δεν είναι η πρώτη που γυρίζεται με αυτό το θέμα, αλλά είναι η πρώτη έγχρωμη. Είχε προηγηθεί το 1931 ο “Δράκουλας” του Τοντ Μπράουνινγκ, με πρωταγωνιστή το μοναδικό Μπέλα Λούγκοζι, ο οποίος –όπως και ο Κρίστοφερ Λι- συνέδεσε το όνομά του με τις ταινίες τρόμου.
Όμως, ούτε η ταινία του Μπράουνινγκ είναι η πρώτη, αν και διατηρεί τα πρωτεία στο ό,τι είναι η πρώτη ομιλούσα με ήρωα τον αιματοβαμμένο κόμη. Η αρχή είχε γίνει το 1922 με το αριστούργημα του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου “Νοσφεράτου, μια συμφωνία του τρόμου”. Το αριστούργημα αυτό του γερμανικού εξπρεσιονισμού αποτελεί σημείο αναφοράς για όλες τις δρακουλίστικες ταινίες. (12)
Στη ελληνική λαϊκή παράδοση οι βρικόλακες και οι δράκουλες, που είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες θρύλους και παραδόσεις, για τα οποία, όμως, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ο εθνικός μας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης σε εκατοντάδες σελίδες και μόνον γι’ αυτό το θέμα («Παραδόσεις» και «Παροιμίαι»)!..
Σχόλια